Genieten en verbazen tijdens de lichtshow

Gisteravond zijn we dus naar de Liu San Jie lichtshow geweest, een befaamde lichtshow op de Li-rivier, gechoreografeerd door dezelfde regisseur van de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Beijing en bekend als het grootste natuurlijke podium in de wereld. Vooraf was de chaos compleet. De weg ernaar toe was erg druk en onze chauffeur was niet de geduldigste. Samen met een groep Duitse/Zwitserse studenten die ook in onze bus zaten, konden we er wel om lachen. Ruimschoots op tijd kwamen we aan bij het theater. Daar was zo mogelijk nog meer chaos. Tweeduizend mensen stonden buiten te wachten. Wij kregen een gids met nummer acht toegewezen. Ze kreeg een mannetje of twintig onder haar hoede. Regelmatig liep ze weg en gaf de stok met het nummer aan een van de studenten. Erg chaotisch allemaal, maar uiteindelijk mochten we dan toch het theater in en zochten we onze plek op. We zaten nauwelijks of het licht ging uit en de show begon. In tegenstelling tot in Nederland zitten de mensen met de goedkoopste kaartjes helemaal vooraan. Zij zitten op banken. De tweede categorie zit daarachter en zij hebben een lage rugsteun. Wij hadden voor de derde rang gekozen. Midden in het theater en met gewone stoelen zoals in b.v. de Kuip. Geen slechte plaatsen, zeker voor het overzicht was het mooi. Om goed te fotograferen was het echter te ver weg, ook omdat mijn zoomlens thuis ligt.

Het was een adembenemend licht- en muziekspektakel waarin een zeshonderd tal lokale (van de Zhuang minderheidsgroep) boeren, vissers en dieren optreden voor een publiek van 2000 mensen. Ze brengen het verhaal van een dorpsmeisje met een prachtige stem die de hand van een invloedrijk man weigerde en koos voor het hart van een boerenjongen uit een nabijgelegen dorp. De karstbergen tegen de achtergrond waren prachtig verlicht en we zaten onder een mooie sterrenhemel.

We hebben ons wel zeer verbaasd over het gedrag van de Chinezen. Er werd tijdens het optreden volop gebeld, ge-sms’t, gemaild en zeer luid met elkaar gepraat. Voor het einde van het optreden liep de helft van de mensen al weg en er werd nauwelijks geklapt. Ongelofelijk lomp. Ook onbegrijpelijk want zo’n optreden kost veel geld, zeker voor een gemiddelde Chinees. Ondanks het lompe gedrag van het merendeel van het publiek genoten wij volop en was het echt de moeite waard.

Eenmaal uit het theater was de chaos zo mogelijk nog groter. Tweeduizend man gingen op zoek naar de bus waarmee ze naar het theater waren gekomen. Wij deden daar ijverig aan mee, maar onze bus was nergens te vinden. Al die busjes leken ook wel heel erg veel op elkaar. Wel kwamen we de studenten tegen en we besloten dan maar te wachten tot onze chauffeur ons zou komen zoeken. Na een half uurtje was dat het geval en konden we terug naar het hotel. Op de hotelkamer nog even geskypt ( is dat een werkwoord? ) met Ed die op vakantie is in Curaçao en echt dus aan de andere kant van de wereld is voor ons. We hebben twaalf uur tijdverschil. Als wij naar bed gaan, staan zij op.

Vanmorgen hebben we weer fietsen gehuurd. We wilden liever niet de drukte van Yangshuo opzoeken en gingen op advies van het hotelpersoneel de andere kant op. Rechts af en dan maar de weg volgen was het advies. Daar zou een mooie route liggen langs de rivier. Het was heuvelachtiger dan gisteren en aangezien ik geen versnelling had en Rob wel kwam ik soms wat later boven. Na een half uurtje fietsen kwamen we in een dorpje aan. De bedoeling was om via dat dorp de weg te vervolgen, maar met geen mogelijkheid lukte dat. Enfin, dan maar terug naar het hotel om een routekaart te halen. Volgens de meiden achter de receptie reden we echter echt goed, dus wij nogmaals op weg. We zagen wel een aantal mensen terug komen die wij eerder al hadden gezien. In het dorp echter lukte het ons wederom niet om de weg naar de andere kant van het dorp te vinden. Alle wegen liepen dood. We spraken nog twee jongens op scooters, maar ook zij wisten het niet en gingen maar terug. Hier en daar nog wat navraag gedaan, maar aangezien de meeste mensen geen woord Engels spreken, kwamen we niet verder. Na een tijd rond gereden te hebben, besloten we maar terug te gaan. Onderweg kwamen we nog een hoop boomgaarden tegen met pomelo’s. De pomelo is een grote ronde of peervormige, 30 cm grote citrusvrucht met een gladde, dikke, witgele schil. De smaak is lichtbitter, maar zoeter dan die van de gele grapefruit. Ook zagen we weer diverse graven op het erf van huizen. Het lijken een soort graftombes. Op de foto met de runderen zie je rechts zo’n graf.

We besloten om dan maar even naar de stad te fietsen om drinken in te slaan, want met die hitte transpireren we veel en moeten we dus ook veel drinken. Nu weer even relaxen op de kamer. Jammer dat we geen hotel met zwembad hebben, dan hadden we daar even kunnen zwemmen. Maar hotels met zwembaden kom je maar heel weinig tegen in China. Je kan hier wel zwemmen in de rivier, maar dat durf ik niet aan. China staat niet echt bekend om zijn schone rivieren. Toch merk je wel dat ze steeds meer op het milieu gaan letten. Veel scooters zijn elektrisch en ook in de hotel hebben we vaak familieverpakkingen shampoo i.p.v. die kleine flesjes.