Dorpjes in de buurt

Vanmorgen moesten we door de miezerregen naar de bakker lopen, maar het ontbijt was het meer dan waard. Lekkere witte harde broodjes en bruin notenbrood met huisgemaakte jam. Na het ontbijt zijn we even terug naar de kamer gegaan om te wachten tot het droog werd. Dat was rond elf uur het geval. Met een taxi bezochten we twee plaatsjes. Allereerst gingen we naar Xizhou, 25 km ten noorden van Dali. De Bai architectuur is hier goed bewaard gebleven. We liepen wat rond en op een gegeven moment kwamen we aan bij een plein waar toegang betaald moest worden. Meestal is dat de moeite waard, maar dit keer viel het tegen. We werden door een alleraardigst meisje begeleid, maar ze sprak nauwelijks Engels. Na een kleine rondleiding door een huis kwamen we uit bij een theatertje. Daar stond een mevrouw vreselijk vals te zingen. Wij wilden doorlopen, maar ons werd verzekerd dat het echt de moeite waard was om te blijven. Na de zangeres kwamen er dansers, maar ook dat stelde niet zoveel voor. Blijkbaar ligt onze norm wat hoger qua theater dan bij de gemiddelde Chinees. Of het kan zijn dat ze bleven zitten omdat ze allemaal een kop thee kregen.

Met de taxi gingen we daarna naar Zhoucheng, het grootste dorp van de Bai-minderheid in Yunnan. Bijna alle bewoners behoren tot de Bai. Het dorp had volgens de reisgids leuke pittoreske straatjes, maar wij hebben ze niet gevonden. Wel zagen we dat op straat een beest werd geslacht. Geen idee of het nou een kip of een eend was, want echt dichtbij komen durfde ik niet. Na een tijdje rond te hebben gelopen, gingen we maar naar de taxi. Ook in deze dorpen zagen we veel jongeren die aan het tekenen waren. Hier in Dali kom je ze ook regelmatig tegen.

Even wat wetenswaardigheidjes:
De meeste Chinezen eten gewoon op straat met familie of vrienden. Op diezelfde straat plassen ook regelmatig kleine kinderen. De eerste keer dachten we dat het een noodgeval was, maar inmiddels zijn wij er achter gekomen dat de meeste kleintjes dat doen. Veel kleine kinderen dragen geen luier, maar hebben een hele coole broek, letterlijk. Het kruisgedeelte mist namelijk waardoor het plassen op straat wel heel makkelijk wordt.

Vroeger was het in China strikt verboden om een fooi te geven en als je een fooi gaf werd die geweigerd. Ook nu hebben we al een paar keer meegemaakt dat een fooi werd geweigerd.

Elke Chinees lijkt een telefoon te hebben. In winkels is het vaak heel stil en zie je de medewerkers met hun telefoon spelen. Gisteren zagen we een vrouw een zware houten kar trekken terwijl ze ondertussen aan het telefoneren was. Ook de mensen die in de rijstvelden werken zie je telefoneren met smartphone.

In Beijing was veel ook in het Engels aangegeven, maar in deze provincie staat op alle verkeersborden alleen maar in het Chinees de route aangegeven. Ook in de hotels is alleen een Chinese gebruiksaanwijzing van b.v. de tv en de airco.

Morgen hebben we een lange reisdag. Om negen uur stappen wij in de taxi voor een rit van zes uur naar het vliegveld in Kunming. Om 17.50 vertrekt daar ( als het goed is, want vluchten zijn hier regelmatig vertraagd ) het vliegtuig naar Guilin. Daar staat dan weer taxi op ons te wachten voor een ritje van anderhalf uur naar het hotel in Yansghuo. De kans op een nieuwe weblog is morgen dus erg klein.